Stanisław Lem

Stanisław Herman Lem foi un escritor polaco cuxa obra se caracteriza polo seu ton satírico e filosófico. Os seus libros, entre os cales atópanse Ciberíada e Solaris, traducíronse a 40 linguas e vendeu 27 millóns de exemplares. É considerado un dos maiores expoñentes do xénero da ciencia ficción.
Os seus libros exploran temas filosóficos que involucran especulacións sobre novas tecnoloxías, a natureza da intelixencia e as posibilidades de comunicación e comprensión entre seres racionais.
Lem escribiu principalmente sobre o contacto entre humanos e civilizacións extraterrestres (Diarios das estrelas, A voz do seu amo, Fiasco), entre humanos e medios extraterrestres, sexan en parte obra de culturas (Edén, Diarios das estrelas), ou estraños ecosistemas (O Invencible ou Solaris, a súa novela máis coñecida), e sobre o futuro tecnolóxico (Fábulas de robots, Ciberíada, Paz na Terra).
Aínda que moitas das súas obras teñen un ton humorístico innegable, na maioría delas encérrase un profundo pesimismo respecto de a condición humana.

Nas súas primeiras obras segue a pauta doutros autores socialistas coas utopías: Os astronautas (1951) e A nebulosa de Magallanes (1955).
Con Diarios das estrelas (1957) comeza como escritor satírico, aínda que sempre gardando un profundo sentido filosófico nas súas obras. Nela introdúcese o personaxe de Ijon Tichy, un astronauta embarcado en marabillosas aventuras por todo o espazo e o tempo, e que repetirá protagonismo noutras obras posteriores.
Tras Edén (1959), virá a súa obra mestra Solaris (1961), novela que lle levará á fama grazas ao premio recibido en 1972 no festival de Cannes pola adaptación cinematográfica realizada por Andrei Tarkovsky. Outra novela destacable é O Invencible (1964), que tamén trata sobre os problemas de comunicación con outras formas de vida.
Con Retorno das estrelas (1961) introdúcese noutro subxénero: o psicolóxico. Esta novela trata sobre as implicaciones do illamento, e da necesidade que ten de adaptarse a unha sociedade totalmente distinta un astronauta que retorna á Terra tras unha viaxe á velocidade da luz. Outros relatos como os recollidos en Relatos do piloto Pirx e Máis relatos do piloto Pirx tamén se centra na psicoloxía dos seus personaxes ante diversas situacións.
Fábulas de robots (1964) e a súa continuación, Ciberíada (1965) son contos ou fábulas nos que os protagonistas son robots, e dos que Lem válese para criticar a nosa sociedade actual. Nela aparecerán tamén outros dous personaxes da súa obra humorística: os constructores Trurl e Clapaucio, que á súa vez son robots.
https://lamanodelextranjero.com/2013/05/24/cuentos-de-stanislaw-lem-i-fabulas-de-robots-y-ciberiada/

A voz do seu amo (1968) fala sobre a chegada dunha mensaxe extraterrestre que intenta ser descifrada por un grupo de científicos. A partir de aí o autor constrúe unha trama que serve como crítica do mundo científico actual.
Dentro do seu estilo satírico-reflexivo, Lem escribiu algunhas obras, como Baleiro perfecto (1971) e Un valor imaxinario (1973), consistentes en críticas ou prólogos de libros imaxinarios.
En Congreso de futuroloxía (1971) retoma a Tichy para situalo nun congreso de futurólogos. En Memorias atopadas nunha bañeira (1971) prosegue co seu estilo humorístico, especialmente na introdución, mentres que en A investigación (1959) e en Febre do heno (1976) toma elementos da novela de misterio. Finalmente, Fiasco (1986) considérase a súa novela máis reflexiva e madura.