Somnium

Do mesmo xeito que Ptolomeo, Copérnico, Brahe ou Galileo, Kepler alzou a súa vista e instrumentos de medición cara ás estrelas. Kepler non só é un astrónomo decisivo, autor de Astronomia nova (1609) ou Harmonice Mundi (1619), peza crave na publicación das Táboas Rudolfianas e artífice das súas famosas leis do movemento planetario. Ademais inaugurou a literatura de ciencia ficción. Varios séculos antes de que Mary Shelley dese forma a Frankenstein, Kepler xa ideara unha historia digna das novelas de Arthur C. Clarke, Alfred Bester ou Ursula K. Lle Guin.

O alemán empezou a traballar en Somnium durante os seus anos de universitario en Tubinga –por mor dunha disertación de 1593 sobre como percibiría un habitante da Lúa os fenómenos celestes- e xa non deixaría de puíla e perfilala durante toda a súa vida adulta. En 1630, en Silesia, revisou e completou o texto coa intención de publicalo. Con todo e -aínda que circulou unha versión sen o permiso do seu autor-, non sairía á rúa ata catro anos despois da súa morte, en 1634. Sería o seu fillo Ludwig Kepler quen o mandaría imprimir. En Somnium, Kepler relata a historia do islandés Duracoto, un mozo que tras aprender astronomía con Tycho Brahe –chiscadela xenial de Kepler, quen coa ao famoso astrónomo na súa ficción- viaxa á Lúa coa súa nai, Fiolxhilde. Grazas a un demo que coñece a boa muller, que se gaña a vida vendendo apócemas aos mariñeiros e ten tratos con seres fantásticos. Nai e fillo chegan ao satélite tras unha viaxe fantástica durante unha eclipse. Anticipándose en máis de tres séculos á viaxe do Apolo 11, a súa travesía é digna da fantasía desbordante de Verne: para a aventura necesitan pólvora e narcóticos cos que facer máis levadío o transo aos viaxeiros. Para evitar que sufran lesións durante o traxecto insístese ademais en que os primitivos “astronautas” deben ir ben protexidos. Unha vez na lúa os protagonistas contactan cos selenitas e familiarízanse co seu modo de vida e Subvolva e Privolva, os dous hemisferios da Lúa.