Os paradoxos temporais no cine
Os paradoxos temporais son absurdos lóxicos que resultan da hipótese de que é posible viaxar no tempo.
Segundo a nosa lóxica, os eventos pasados están fixos e seguen unha liña de causalidad na que só influíron neles acontecementos anteriores. É dicir, non é posible modificar ou causar acontecementos pasados. Con todo, si as viaxes temporais son posibles, si fose posible viaxar ao pasado (ou volver do futuro logo de habelo observado), cabería a posibilidade de tomar decisións ou provocar situacións que alterasen acontecementos que supoñemos inalterables. Estas situacións, en tanto que desafían a lóxica á que estamos afeitos, reciben o nome de "paradoxos temporais".
Un centenar de películas toman os paradoxos temporais con todos os seus inconvenientes para desenvolver tramas confusas pero obviamente interesantes para o espectador.
Looper
Posiblemente unha das películas que máis usa paradoxos temporais desde o punto de vista económico, a trama dispárase a través dun sistema de asasinos a soldo que actúa en base ás versións futuras de cada looper.
O Efecto Bolboreta
Cambiar o pasado é a misión de Evan (Ashton Kutcher), quen só pode facelo a través da lectura do seu diario, causando incontables modificacións do seu presente, para ben ou para mal.
Al filo del mañana
Matar ao alfa dos aliens que están invadindo a Terra dálle a posibilidade a Cage (Tom Cruise) de volver ao pasado unha e outra vez tras ser asasinado, mellorándose cada vez máis.
Dentro dun tren e parte dun estraño experimento, os paradoxos temporais desta película de Duncan Jones vense aumentadas pola presión de querer capturar ao asasino dentro do transporte.
12 Monos
Baseada no cortometraje A Jetée, esta película é un dos paradoxos temporais máis coñecidos da historia do cine, ademais de ser unha enorme ironía ao fin do día.
Comentarios
Publicar un comentario